Afgedraaid maar voldaan neem ik het laatste vliegtuig terug op maandagavond van Milaan naar Amsterdam. De Eurocucina 2008 zit erop! Pfff… wat een uitputtingsslag voor de mens!

Dat gevoel maakt echter snel plaats voor grote bewondering voor alle fabrikanten en medewerkers die dit tot stand hebben gebracht! Kosten noch moeite worden gespaard tijdens de Eurocucina. Waar doen ze het van? Kan dat allemaal wel uit? Zelfs het kleinste en laagst gepositioneerde merk is vertegenwoordigd met een prachtige stand en laat al zijn laatste noviteiten zien. Heerlijke happen en drankjes zijn geserveerd voor hun dealers en agenten, die van heinde en verre zijn toegestroomd.

Iedereen ziet er ook modieus uit. Als in een film laat ik die beelden van superdunne fotomodellen op de stands nog even terugkeren. Ik troost me met de gedachte dat zij niets van keukens weten en ik, met een kilootje teveel, wel!

Zien we dan alleen de buitenkant? Welnee: het heeft alles met gevoel te maken, Italiaanse passie. Hoe ik dat weet? Ik ben het gewoon gaan vragen aan een directeur van een niet al te grote Italiaanse fabriek. Hij herhaalt de vraag verbaasd: “Of dit uitkan? Ik weet het niet! We staan hier al zo lang als de Eurocucina bestaat, hier moet je je presenteren en goed! Milaan is the place to be.”

Daar kunnen wij met onze Woonbeurs nog iets van leren. Om zo enthousiast iedereen te begroeten als je eigenlijk op je tandvlees loopt. Want ik weet uit ervaring wat er allemaal bij komt kijken. Zo’n beursdeelname legt het bedrijf voor weken lam. Na maanden van voorbereiding verhuist iedereen naar de stand voor een week opbouw. Dan het draaien van de beurs zelf, met een behoorlijke crew en het zorgvuldig afbreken. En iedereen moet ook nog overnachten en eten!

Het vliegtuig landt en ik proef nog even na hoe het was. De tagliatelle, maar ook de overnachting, want die was er niet… Daar stond ik dan aan de balie in een stad waar om de bedden gevochten wordt. Eén telefoontje naar de keukenproducent die me had uitgenodigd en dit werd al pratend opgelost. “Zeg, de designer kan toch wel op de bank bij Gianni slapen… ja hoor, neem zijn kamer maar.” Pfff… als je het bestaan zo licht neemt, moet je wel mooie keukens maken. Keukens, die net ‘dit’ of ‘dat’ hebben wat niemand kan uitleggen. Ik ook niet, maar ik voel het wel. En ik hoop dat er velen met me meevoelen!