Donderdag 15 april jl.: ik ben op weg naar de Eurocucina per vliegtuig. Nou ja, dat dacht ik dan….Na 2,5 uur wachten in een volgepakt vliegtuig op Schiphol ging het Nederlandse luchtruim dicht………..ehhh, OK, nieuw fenomeen, moet kunnen, wil wel veilig vliegen. Mij pakken ze niet, dacht ik, lots of godverende Dutchies en Italiano’s achterlatend: “ik pak mijn koffer van de band, gooi hem in m’n cabrio en rij vanavond nog richting Milaan: uurtje of 5 rijden, hotelletje pakken en morgen om Mezzo Giorno in Milaan”. Ik bel mijn exportmanager in Milaan: “ nee Massimo, La Chena (het diner) vanavond sla ik even over maar Il Pranzo (de lunch) haal ik wel morgen”.
Opgewekt over mijn nieuwe plannen zoek ik naar de band waar mijn koffer aankomt in een enorme mensenmassa. De juffrouw van Schiphol: ”Nou mevrouw, die koffer krijgt u niet mee, die is nl. ingechecked!” Eh ja, dat was ik ook, maar nu sta ik hier weer voor u, zeg ik. “ Eh, met koffers is dat een andere procedure”. Welke, vraag ik? “ Namelijk, dat we hem hier houden”. Maar het is mijn eigendom? “Dat zeggen wel meer mensen……”. OK, zeg ik: “ik blijf hier totdat ik mijn koffer heb, ik moet nu naar Milaan”. Na geruime tijd komt de juffrouw vriendelijk vragen of ik ook 1 van de 2000 beschikbaar gestelde veldbedden wil voor de nacht? Vol ongeloof om de miljoenen Euro’s die hier volledig ongegrond over de balk worden gesmeten, omdat een vol vliegtuig nieuwe spullen moet kopen, taai ik berooid af naar huis.
Desperate opnieuw voor de kledingkast gestaan met zoonlief die zegt dat “deze setjes ook heus nog wel hip genoeg zijn voor Milaan” gooi ik opnieuw een tas vol. De volgende dag vertrek ik na wat boodschappen met de auto naar Milaan “huh, mij pakken ze niet”…Onverwachte gezelligheid: mijn verkooppunt uit het Zuiden des land, besluit ook niet op een vliegtuig te wachten en gezamenlijk rijden we zonder oponthoud om 01.30 uur nachtelijk Milaan binnen. Zie je wel, het is ons toch gelukt. We werden beloond: de meest prachtige stands met dito keukens en meubels op de beurs. Een bruisend Milaan, vol met spectaculaire exposities. Tussendoor genieten van de onovertroffen “Capucci, dolces, risotto Milanese, salade Caprese en al wat goddelijk is……Wat hadden de fabrikanten weer uitgepakt: schitterend en inspirerend om te zien. Wat hard dat een groot deel van de wereld het niet kon aanschouwen….
Moe maar voldaan toerden we maandags met een volle auto Nederlanders en extra bagage, na een mmmmmmmm lunch aan het Como meer om af te kicken, weer naar huis. Pas om 03.00 uur ’s nachts in het zuiden aangekomen, nadat we iedereen op vliegvelden etc. hadden afgezet, wilde ik mijn auto starten. Maarrrrrrrrr moeder natuur (or whatever) had nog een laatste beproeving voor mij in petto, mocht ik ook maar het idee krijgen alles in de hand te hebben…..mijn auto ging niet open! De ANWB was gewillig en kwam al binnen een uur: nadat het alarm 5 x was afgegaan om 04.00 uur, het halve dorp was uitgelopen om te kijken of er een auto werd gejat, reed ik volhardend en hard zingend om wakker te blijven (you knever walk alone) naar huis in vol ornaat met alle alarmlichten knipperend. Toen ik uiteindelijk om 05.30 uur tussen de lakens schoof en mijn man slaperig op de wekker kijkend vroeg “of het in mijn bol geslagen was” had ik opeens het reisrecept voor alle Nederlanders afreizend naar de Eurocucina in 2012 al klaar: we gaan allemaal met de bus, , anti-zweetvoet slofjes aan, koelbox met vreetwaar mee. En als de buschauffeur dan niet in slaap valt, hebben we alles in de hand…
Mee naar de Eurocucina in 2012? Meld je aan bij ondergetekende…
Olga Kuiper