Zeven uur. De zachte stemmen van Radio 1 maken we wakker. Ik moet nog elke dag wen- nen dat ik in ons paradijselijke nieuwe huis wakker word. Snel eruit Ol, het wordt weer een drukke dag vandaag. Zo meteen staat de rioolservice op de stoep en wat werkmannen om de tuinschuur af te maken. Het zijn de eindperikelen van de afbouw, ik kan ze missen als kiespijn en besef dat ik straks even kijk of er nog ergens wat euro’s op de bodem van de pot liggen om er een weekje er tussenuit te knijpen met manlief.
Als ik de gordijnen een stukje openschuif, zie ik een vertrouwd tafereel van de afgelopen weken: twee mensen staan druk pratend en gebarend aan de overkant van onze tuin ons nieuwe huis te aanschouwen, naar een gevel die volledig van glas is. Ik weet dat de oude bomen erin weerspiegelen en dat het huis wegvalt in de natuur eromheen. Het is het beeld wat ik in m’n hoofd had toen ik de buitenkant van ons huis bedacht. Het was een enorm dilemma: ik ben dol op oude bomen in de tuin, maar ik ben een mens van licht. Alle voorschriften voor de bouw in acht nemende, zag ik het opeens helder voor me en ik schreeuwde naar beneden: “Ik weet ‘t, ik weet precies hoe het moet worden: de tuingevel moet volledig van glas worden, zo wordt buiten binnen en binnen buiten. Het zonlicht getemperd door de prachtige bomen als panorama”. En zo is het echt geworden. ‘Nostro Paradiso’ want mijn man heeft de binnenkant ontworpen en daarmee werd het echt ons vierde kind: hij kwam met gebreken maar het eindresultaat is fantastisch en voelt aan als een tweede huid.
Durft u uw klant eigenlijk te ‘raken’ met de juiste vragen zodat duidelijk wordt wat iemand echt wil, waar zijn hart naar uit gaat? Durft u dat te vertalen naar keukenontwerpen waar de klant nog misschien nooit aan gedacht heeft en zich hartstikke goed bij voelt?
Wat die mensen buiten ervan vinden? Wat wij wel niet durven? We zijn alleen maar ons hart achterna gegaan en hebben ernaar gestreefd om dit huis één met de natuur eromheen te maken. Niet beseffende dat dit voor veel mensen een onderscheidend huis moet zijn. Nee, het is gewoon ons huis, meer niet. Dat, zoals Marc Sadler zegt, zo bij ons hoort, dat we ermee leren leven.
Olga Kuiper