Zes uur, dinsdagavond na een drukke werkdag. Hoezo kunnen vrouwen alles tegelijk denk ik terwijl ik in 3 pannen roer en het belletje van de oven piept? Als dan ook nog de huistelefoon gaat snak ik naar een nieuwe keuken waarin alles automatisch gaat……..Van de oven naar de telefooncentrale…..hé waar is de (draadloze) telefoon nou? Welke puber heeft hem voor het laatst gebruikt? Na snel nog even geroerd te hebben sprint ik naar boven en hoor ik, bergen kleding van dochterlief trotserend, een vaag gerinkel uit het openstaande raam van mijn zoon opstijgen. Hij lijkt in de tuin te liggen en wanneer ik zie dat het dikke druppen regent versnel ik mijn pas naar beneden. De kookwekker waarschuwt me wederom en ik zet het gas laag terwijl ik naar buiten loop. Het gerinkel van de telefoon verstomt..….de beller heeft het opgegeven of de telefoon houdt niet van regen? Wie zal het zeggen? Terug binnen ben ik blij met de knop op de huiscentrale die opnieuw de zoekgeraakte telefoon laat rinkelen. Door de stromende regen heen, zie ik de telefoon op een onmogelijke plek van het tuinhek staan….Pfffff hebbes, bij binnenkomst zie ik dat de spekjes wat te hard zijn gegaan en zet ik de knop van de afzuigkap een standje hoger.

Ik kijk op de klok en zie dat ik precies nog even journaal kan kijken voordat de “goegemeente”aanschuift, maar waar is in vredesnaam de afstandsbediening? Na even zoeken geef ik het op.

Ik doe handmatig de keukenkast open om een mooi wijnglas te pakken en schenk een even zo mooie wijn in. In dit moment van bezinning ben ik opeens dik tevreden met mijn keuken van 11 jaar oud. Als ik nu ook nog een nieuwe keuken had gehad met de nieuwste elektronica en afstandbediening voor de afzuigkap, kastdeuren en oven had ik hier niet zo vredig een glaasje wijn zitten drinken met het eten tip top in orde. Bewaar me: 1 afstandbediening voor de TV en stereo is genoeg en straks kijk ik even op marktplaats of ik een ouderwetse draadtelefoon op de kop kan tikken……elektronica is geweldig, maar beste adviseur, inventariseer wel grondig welke klant er echt mee om kan gaan. Sommige mensen blijven nou eenmaal liever zelf aan de knoppen draaien…….

Ondertussen houdt mijn tevreden constatering niet zo lang stand: vanuit mijn ooghoek zie ik mijn eeuwig hongerende puberzoon uit de open keukenlade zich volproppen met kruimelende crackers “omdat we nog niet direct gaan eten” en wens ik uit de grond van mijn hart dat ik in mijn volgende keuken lades krijg met servodrive….toch wel handig eigenlijk….