20 januari 2009: een bevlogen zwarte man geeft Amerika en de rest van de wereld uitzicht en hoop. Hoop op vrede, op gezondere ziektezorg, beter onderwijs, een schoner milieu, een socialere samenwerking, een wereld zonder terrorisme, hoop op een beter leven… met werk, een dak boven je hoofd, hoop dat je straks je hypotheek weer kunt betalen… wat een hoop!

Ik aanschouw deze wereldverbeteraar op tv vanaf het puntje van mijn doorgaans heerlijke luie stoel in gezelschap van mijn drie puberkinderen. De één nog ‘chiller’ dan de ander op de bank. Jongste vraagt: “Mam, denk je dat Obama dat kan?” Ik zeg, zonder mijn blik af te wenden van de tv: “Yes we can! We moeten het samen doen meid, anders komt er niks van terecht.”

Wat of ze dan kan doen? klinkt het even later. Ik hoor mezelf praten alsof ik bij mijn klanten zit: “Bedenk het, schrijf het op en doe er wat mee.” Ja, ik had immers mijn plannen vorig jaar al klaar en voer ze nu uit. Allerlei ideeën die mijn verkooppunten in werking stellen, want ik kan het niet alleen. En lukt dat? Nou en of.

Oudste dochter haakt verveeld kritisch in: “Hebben jij en die dealers van jou dan geen last van de crisis?” Ineens zit ik rechtop in mijn stoel. “Tot nu toe absoluut niet. Sterker nog, 2008 was een perfect jaar voor ons en we draaien tot nu toe gewoon zo
door!” Ze zucht: “Mam, ik kan niet eens effe chil voor de tv hangen, of ik hoor dat woord crisis weer. Hoe kan het dan bij jullie goed gaan?” Haha ze heeft mijn stokpaardje aangereikt en ik zit er meteen bovenop:

“Omdat ik te maken heb met echte ondernemers die hun nek uitsteken, die durven: zich te onderscheiden, te investeren, te geloven in de toekomst en in zichzelf. Wij praten elkaar niet de put in maar versterken elkaar op een positieve manier. Dan kun je eigenlijk alles bereiken. Met heel veel durf dus.”

Haar lekker langgerekt tsss! en een nonchalant verbaasde blik zeggen niet meer dan: kijk haar nou blij zijn dan! Oudste schudt meewarig haar hoofd en mompelt iets minder chil: “Straks zegt ze nog dat wij ook van alles kunnen bereiken.” De zin hangt los boven de bank. Wie pakt hem?

Ik hoop… draai mijn hoofd om naar de anderen en hoor dan als een verlate echo: “Yes we can!”

Olga Kuiper